Geen medaille maar een strafblad voor een heldendaad.

Nee, de Marco Kroon affaire wordt hier niet nog eens herkauwd, het gaat hier om echte helden met heuse vreedzame bedoelingen.

Op donderdag 16 oktober heeft een dappere rechter het  achteruithollende gedoogbeleid inzake wietteelt feitelijk failliet verklaard door de vrijspraak van twee Groningse telers.

Dat waren niet zomaar een paar knoeiers, want deze mensen zijn een voorbeeld voor de ‘branche’ vanwege hun eerlijke product.

Er is voor de teelt legale stroom gebruikt in tegenstelling tot het gebruikelijke illegaal aftappen, er werden geen chemische bestrijdingsmiddelen gebruikt (hier kan onze tuinbouw nog een voorbeeld aan nemen) en er was brandgevaar noch overlast

Jammer genoeg is in het vonnis te lezen dat ze wel degelijk strafbaar zijn volgens de wet, maar de rechter is in deze zaak zo wijs geweest om geen straf op te leggen omdat het schizofrene ‘achterdeur-beleid’ toch zeker wel leveranciers moet kennen voor die legale coffeeshops.

Wie zou nou niet graag iets meer betalen voor schone bio-wiet, gegroeid zonder inmenging van criminelen?

Nu hebben deze helden een strafblad in plaats van een medaille gekregen.

Frans zat bij Pauw, die een goeie vraag stelde, namelijk: beseften die inzittenden van MH17 wel wat er gebeurde voor ze (snel) stierven ten gevolge van de vermeende raketinslag op grote hoogte?

De veronderstelde raket kwam dan onaangekondigd, ontplofte vlakbij het vliegtuig, doorzeefde het en dan is het vervolgens: ademnood, kou en vallen, niet echt een scenario om nog een even een zuurstofmaskertje om te doen.

Timmermans had een toespraak gehouden in de VN veiligheidsraad en maakte daarbij demagogisch gewag van wat er allemaal door de slachtoffers heen ging:

” … How horrible must have been the final moments of their lives, when they knew the plane was going down. Did they lock hands with their loved ones, did they hold their children close to their hearts, did they look each other in the eyes, one final time, in an unarticulated goodbye? …”

Blijkbaar had hij al rekening gehouden met de zwakte in dit veelgeprezen betoog, zijnde de onmogelijkheid van reflectie bij de slachtoffers in de MH17, en wellicht nadat hij er in eigen kring vaker tegen aan was gelopen had hij, nadat het hem later ter ore was gekomen, ook tegen de criticasters in kleine kring al het zuurstofmasker van het Australisch slachtoffer ter verdediging gebruikt, want het kwam er vlot uit tegenover Pauw.

Wanneer je weet dat hij die toespraak hield al voordat hij kennis kon hebben van de vondst van het zuurstofmasker om de nek van het stoffelijk overschot van de Australische passagier, dan is dat eigenlijk al genoeg om zijn redevoering als demagogie te kenmerken. Een logische stap in het bouwwerk van zijn carrière, waaraan de ijdele man blijft timmeren.